11:11

Smile na ha? Please? Kahit fake lang.

you, her and me.

I am the best!
I can do anything!
I am everything!

I could be the best.
I can do something.
I can be someone.

I AM THE WORST.
I CAN'T DO ANYTHING AT ALL.
I AM NOTHING.

11:00

Disorder	Rating
Paranoid Disorder:	Moderate
Schizoid Disorder:	Moderate
Schizotypal Disorder:	Moderate
Antisocial Disorder:	Moderate
Borderline Disorder:	Very High
Histrionic Disorder:	Moderate
Narcissistic Disorder:	Moderate
Avoidant Disorder:	Very High
Dependent Disorder:	High
Obsessive-Compulsive Disorder:	High
-- Personality Disorder Test - Take It! -- -- Personality Disorders --

Broken Part ii

We've been broken a lot of times.
Why do we still keep on breaking?

I. SORA

Napabuntong-hininga si Kai dahil sa pag-iisip nang mga bagay na dapat nang itinatago sa kasuluksulukan nan kanyang isip at damdamin. Isa pang buntong-hininga ang kanyang pinakawalan bago tumayo sa kaniyang pagkakahiga. Kinuha niya ang kaniyang sombrerong nasa study table sa kaniyang kwarto at isinuot. Kinuha ang gitarang nakasandal sa sulok at pahablot din niyang kinuha ang kaniyang jaket na nakasabit sa likod nang pintuan at tuluyang lumabas nang kaniyang kwarto. Nadaanan niya ang kaniyang amang lugmok sa kalasingan sa kanilang sala.

“Dad…” sabay tapik sa balikat nito. Walang sagot mula sa kaniyang ama. Niyugyog niya ito nang marahan. Napaangat ang ulo nito at tiningnan siya.

“Pumasok na po kayo sa kwarto niyo. Malamig dito sa sala…”

Napangiti lamang ito sa kaniya. Hinayaan na lamang niya itong matulog sa sala. Nagsisimula na naming umapaw ang galit sa kaniyang dibdib ngunit pinigil niya ito. Lumabas na lamang siya nan kanilang bahay at nagtungo sa garahe nang kaniyang ama at inilabas ang kaniyang bisikleta. Isinuot niya ang kaniyang jaket at isinukbit ang gitara sa kaniyang likod. At minsan pa mula sa limang taong nagdaan, muli niyang tinahak ang daan papuntang distrito.

Malamig ang hanging humahampas sa kaniyang mukha. Dinig niya ang alon sa baybayin ndi kalayuan sa kalsadang tinatahak niya. Maliwanag ang buwang sumisinag sa kaniyang dinaraanan bukod pa sa mangilan-ngilang streetlights. Maraming mga bituin ang nagkalat sa kalangitan. Tulad nang maraming gabing nagdaan, payapa ang kapaligiran. Walang anu mang nagbabadyang gulo. Kabaliktaran nang kaniyang nararamdaman. Mula nang araw na iyon, hindi na naging payapa pa ang kaniyang damdamin. At naniniwala itong hinding-hindi na magiging payapa pa kailanman.

Marami-rami nang mga katulad niyang musikero ang nakapwesto sa kanilang kaniya-kaniyang lugar sa parkeng iyon. Bagama’t maaga pa ay marami na rin ang nagsimula sa kani-kanilang munting palabas. Maraming siyang nadaanang mga nagbabanda. Ang ilan naman ay nagpapasikat sa pagsayaw. Ang iba, sa pamamagitan nang mahika. Marami na ring mga taong nagkukumpulan para panuorin ang kanilang mga iniidolo na dinadayo nila gabi-gabi sa bahaging iyon nang kanilang lugar. Maliit lamang ang lugar na bagaman at hindi niya kinalakhan, ay siya na ring kaniyang kinagisnan. Hindi yun isang syudad ngunit ito ay maunlad. Malinis at mababa ang krimen. Gabi-gabi’y buhay ang distrito na ilang kilometro lamang ang layo mula sa kaniyang bahay dahil sa mga nagpapakitang gilas ng kaniya-kaniyang mga talento. Street performers ang tawag sa kanila. Sila yung mga taong nais magpasaya nan mga tao sa pamamagitan nan kanilang mga talento. Marami nang mga performers ang nagdaan sa parkeng iyon. Ang iba'y tumigil na sa pagpeperform, ang ilan nama'y na-diskubre ng mga talent agencies at ngayon ay sikat na.

At siya, isa lamang siyang manunuod. Dati. Ngunit ngayon, isa na rin siya sa daan-daang mang-aawit ang pumupwesto sa lugar na iyon para iparinig ang kaniyang awitin. Ngunit hindi siya katulad nan karamihang mang-aawit sa lugar na iyon na maraming tagahanga. Iilan lang ang pumupunta upang panuorin siya. Maganda raw ang kaniyang musika, ngunit kadalasan ay malungkot ang mga kantang inaawit niya.

“Nandito lang ako para alalahanin siya. At ilabas ang natitirang damdaming inalay ko sa kaniya..” bulong niya sa kaniyang sarili.

Inayos na niya ang maliit na upuan sa kaniyang pwesto. Inalatag ang mga gamit, isinaksak ang kaniyang gitara sa amp at tinimpla ang tono. Pagkaraa’y tinipa ang gitara. Napalingon ang mga tao sa intro nang kaniyang awitin.

“Nakapagpasiya na ako. Huli na ang gabing ito… Paalam na…” aniya sa kaniyang isip.

Pumikit siya. Pinaglakbay niya ang kaniyang diwa sa mga ala-ala nang nakaraan. At nagsimula siyang umawit.

“Tama… eto na ang huling awit. Awiting kinakanta nang damdamin ko  para sa’yo.” Patuloy na sabi nang kaniyang isip.

“Even if that frail happiness had somehow lingered on, although bad memories have sprouted, I’d still treasure those. But now, I guess this is goodbye…”

Tumatagaktak na ang kaniyang pawis ngunit hindi niya alintana iyon. Sa loob nang maraming taon, ngayon lang niya muling naramdaman ang sayang dulot nang pag-awit at pagtipa ng gitara.

“I guess… Goodbye, that is enough. You can cope anywhere. Goodbye, I’ll manage somehow without you. Goodbye, that’s what I’ll do. Goodbye from me to you…”

Mabilis ang kaniyang paghinga nang matapos niya ang kaniyang kanta. Napamulat siya nang marinig ang palakpakan nang mga tao. Nagulat siya sa dami nang mga taong nanuod sa kaniya nang gabing iyon. Hindi niya alam ang kaniyang mararamdaman. Nagsimulang magtubig ang kaniyang mga mata. Humalo ang ilang patak nang luha sa kaniyang pawis. Napangiti siya.

“Kung nasaan ka man… sana nanunuod ka. Para sa’yo ang huling awit..“

 At doon sa kumpol ng maraming tao, nakita niya ang pigurang pamilyar na pamilyar sa kaniya. Napamulagat siya. Napanganga. Gulat na gulat. Pumikit siya nang mariin sa pagbabakasakaling dinadaya siya nang kaniyang paningin. Muli siyang dumilat ngunit andun pa rin ang pigurang iyon. Kinurot niya ang kaniyang sarili. Masakit.

“Hindi ito panaginip. P-pero…”

 Napalunok siya. Hindi ito maari. Ang sambit niya. Muli’y nabingi siya sa palakpakan nang mga tao. Diretso ang tingin niya sa nag-iisang taong kabilang sa kumpol nang mga nanuod sa kaniya. Pumapalakpak rin at nakangiti sa kaniya. Muling umalingawngaw sa kaniyang utak ang huling mga katagang nasambit niya.

“Para sa’yo ang huling awit.. A---“  

 

“Ashley…” nasambit niya nang malakas. Tila nahulaan naman nang babae ang pangalang kaniyang sinambit. Nagsimula itong lumapit sa kaniya. Tumigil ito sa harapan niya. Tiningnan siya at nginitian. 

“Para sa akin ba ang awiting iyon... Kai?” nakangiting sambit niya.
“A-ashley”
“Long time, no see. Kai.”

______________________________
itutuloy.

20:14

I'm not strong like you. I'm dumb and I can't figure anything out. But if I can carry some of your burden just by being here..

09:53

There must be a lie.
Some sort of misunderstanding.
There has to be!
Otherwise, our friendship wouldn't have crumbled so easily.

08:40

But there isn't anyone strong enough to support her.. that’s why she acts so tough.

Pesteng basura ka Misery

Hindi naman ako basta-basta nang-iiwan nan ibang tao basta may pinanghahawakan akong mahalaga pa ako sa kanila. Ba't ko sila iiwan kung masasaktan ko lang sila sa paglayo ko?

Pero pag pakiramdam ko balewala na lang ako, dun ako nahihirapan. madaming mga negatibong rason ang sumisira sa utak ko. Kesyo ganito, ganyan. At wala na akong ibang paniniwalaan bukod sa kung ano lang ang natanim sa utak ko.

Nung araw na un, nilayuan mo ako.

Tapos ung isa, ganun din ang ginawa,

Hindi ka na nagparamdam.

Gumawa siya ng ibang facebook account at ni hindi man lang ako naisipang isama bilang kaibigan niya.

Ni hindi ko man lang namalayan na hindi na pala niya binibisita ung account kung saan friends kami.

Ba't ganun?

Hindi ka nagparamdam, dahil ayaw mo na talagang kausapin ako (siguro, pero mali ako sigurado.)

Hindi niya ko isinama sa mga ni-add niyang friends sa bago niyang facebook dahil siguro ayaw na din niya akong makausap.

Ayaw na ninyo nan koneksyon mula sa'kin.

NASAKTAN AKO.

Nakakatawa lang. Hindi ko alam kung bakit. Dahil siguro pakiramdam ko, napaka-pathetic ko.

Sabi ko sa sarili ko "fine, kung ayaw na nila sa akin, ako na mismo ang tuluyang puputol sa tali na nakakonekta sa amin.."

Yun nga ang ginawa ko.

Hindi niyo maputol ung tali dahil (siguro) ayaw niyong masaktan ako. Pero eto ohh. Ang sakit-sakit na. Kumalat na sa buong pagkatao ko.

Ginawa ko lang naman ang sa tingin ko nararapat na gawin ehh.

Sabi nga "An ounce of prevention is better than a pound of cure.."

Ewan kung anong kinalaman nan kasabihan na iyan dito pero, ang point ko lang, ba't ko pa hahayaan patuloy na saktan ang sarili ko kung may magagawa naman ako para matigil iyon di ba?

Sa paglayo ko, Oo, mas nasaktan ako. Pero hinahangad ko na sana lumipas din agad iyon. Pero ngayon. Ewan..

Sa huli ako pa pala ung mali.

Ako pa ung mas masisisi.

Sabi mo iniwan kita.

Sabi niya, iniwan ko siya.

Bat ganun? Kayo naman ang unang nan-iwan ahh.

Pinutol ko lang yung tali.

Ginawa ko lang madali para sa inyo.

Kung nasaktan ko kayo, sa tingin niyo ba hindi ako nasaktan?

Hindi naman madali sa'kin to ahh.

Ang sakit-sakit din naman sakin. Ang sakit-sakit lang. Pero ayos lang. Isisi niyo na lang lahat sakin kung iyon ang makakagaan sa kalooban niyong lahat.

Ganun din naman. Itapon niyo man sakin lahat nan basura, ayos lang. Walang magbabago. Basura na din naman talaga ako noon pa.

February 25

I READ THAT. do you really need to be alone that much?

Sagot sa Isang Pagkakaibigan

Nabasa ko ung sulat mo.

Hindi ko kailanman naisip kung ganu kabigat para sa'yo ung pangalang un.

O sa dahilan ng paglayo mo.

Kahit kelan hindi sumagi lahat sa isipan ko un.

Dahil ang alam ko, isa man ako sa mga naging bahagi ng pangalang yun, kung ano ka man ngayon, bahagi pa rin ako dun.

Kaya kahit kalimutan mo man, ibasura mo man, o sunugin mo man ang pagkataong nakapaloob sa pangalang un, hindi ako kasama sa mga mawawala.

Dahil ang akala ko, ginawa mo na akong bahagi ng ngayon mo. At magiging bahagi pa ng bukas mo.

Masakit isipin na.. hanggang sa nakaraan lang pala ang parte ko.

Oo. Sasabihin mo, "Hindi totoo yang naging konklusyon mo."

Baka sabihin mo "hindi ka lang naging bahagi ng nakaraan ko. Ayaw ko lang ibasura dahil dun sa bahaging un tayo mas naging tunay na magkaibigan. At ayakong kalimutan un"

Pero pwede pa din naman tayong gumawa ulit ng panibagong pagkakaibigan.

Pwede pa tayong gumawa ulit ng mga panibagong ala-ala.

Pwede pa nating pantayan ung mga nangyari noon. O higitan pa.

Pero ung ngayon natin, imbes na pantayan o higitan, lalong lumabo.

Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa utak ko.

Ayoko.

Ayokong mawala ka.

Pero ayoko din namang maging hadlang sa hinahangad mong pagbabago para sa sarili mo.

Sa totoo lang, natuwa akong malamang malakas na yung determinasyon mong kalimutan ang mga bagay na dapat kalimutan at subukang magbago. Natutuwa akong kahit paano, naibahagi mo yun.

Gusto ko din namang makita yung "Jess" na masaya, na walang inaalalang mga bagay-bagay na makakasama sa pakiramdam mo, o ung hindi "control freak" at higit sa lahat, ung Jess na kayang ibahagi ang nararamdaman niya tulad nan dati. Kahit konting pagbabahagi lang. Kahit pahapyaw lang.

Ang layo na nang inabot neto. Gayong sagot ko lang naman ang hinihingi mo.

Kung itutuloy ba natin ang pagkakaibigang ito, may magbabago ba?

Hindi pa rin kita makakausap tulad ng pag-uusap natin noon.

Nagbago rin ako. Mas naging reserved. Mas naging makasarili at mas naging malihim.

Sa ganitong paraan ko lan magagawang makipag-usap sa'yo.

Hidi pa rin kita magagawang kausapin. Hindi pa rin kita makukumusta, o matutulungan sa mga bagay na bumabagabag sa'yo.

Hanggang silip lang din ako sa facebook account mo. Nagbabakasakaling may malaman tungkol sa kalagayan mo.

Kahit sa text, minsan lang din ako sasagot.

Ito lang siguro ang magagawa ko. Ang maging hangin para sa'yo. Na kahit bihira man tayo mag-usap, mararamdaman mo pa din naman ako. Naghahangad na kahit konti lang, maging dahilan ako ng patuloy mong paghinga.

Gusto kong subukan mong muling ibasura si Ein.

At susubukan kong kalimutan na din siya.

Simula ngayon, burado na siya sa buhay ko.

Sana magawa mo ring burahin na siya sa buhay mo.

___________________________________

I lost two friends today.

I left them. They probably won't care.
But I do. And I feel bad about it.
But it's for the best.


I guess.
I hope.

Eternity

Sabi ko, kahit iwan mo pa ako, andito pa rin ako para sa'yo. Hindi pa rin kita iiwan. Pero kita mo naman. Hindi ko pala matutupad un. Hanggang salita lang pala ako.

Hindi ko alam kung karapat-dapat akong intindihin mo. Alam ko naman na hindi mo hininging manatili ako sa tabi mo. Malamang sabihin mo lan "Hindi ka obligadong manatili dito. You can leave whenever you want. I won't care.."

Right. That's what you probably said.
Siguro kahit ngayong iniwan na kita, babalewalain mo lang din siguro yun. Parang wala lan. Baka nga hindi mo pa namalayan na wala na pala ako sa buhay mo.

You'll just probably shrug it off.

But I'm hurting.
Nasasaktan akong nakikita kita pero hindi mo ako kinakausap.

"Bakit kita kakausapin kung ikaw mismo ang hindi kumakausap sa'kin?"
Tama. Yan din siguro ang isasagot mo sakin. Na kahit kelan hindi naman ako nag-initiate na kausapin ka. Na kumustahin ka. Na tanungin ka man lang kung buhay ka pa. O baka nagpatiwakal ka na.

Kasalanan ko.
Pero sabi mo nga, hindi ko dapat sinisisi ang sarili ko sa mga bagay na nanyayari sa'yo.
Dahil kung ano man ang nangyayari sa'yo, sa'yo lang un. Wala akong kinalaman dun.

Pero un ang masakit ehh. Ung sarilinin mo lang lahat. Pakiramdam ko nung araw na sinabi mo yun, kahit kelan ndi ako naging parte nan buhay mo. Ang sakit sa pakiramdam. Sobra.

Naalala ko noon, madali lang naman sa'yo ang mag-open up sa akin. Ganun din ako sa'yo. Madalas tayong mag-usap. madalas nating pag usapan ang mga bagay-bagay. Pero noon yun. Sabi nga nan marami, lahat ng bagay, nagbabago.

Pero sana hindi ka nagbago.
Sana hindi ako nagbago.

Gustong-gusto kitang kausap. Hindi mo lang alam. Hindi ko lang masabi. You know I was never good with conversations. Or did you even know? Kaya madalas, nahihiya akopng kausapin ka. Pero.. ganito ako ehh.

Ngayon. Nagpasya na ako. Na kalimutan ang lahat. Na iwan ka. Na tanggapin na wala ka na. Kahit masakit.

Hindi mo man magustuhan, pero gusto ko pa ring humingi nan pasensya. Siguro hindi ko na rin kaya. Sorry sa lahat nan pagkukulang bilang kaibigan. Sa pagiging makasarili. At sa hindi pagtupad sa mga sinabi ko. Patawad.

Sabi ko dati, mawala man lahat nan kaibigan ko, ikaw lang yung hinding-hindi ko hahayaang mawala sakin. But.. clearly.. I failed.

Pagsisisihan ko 'to. Sigurado ako. Pero, tapos na. Tinapos ko na. Mahal pa din kita, Ein. Mahal na mahal pa din kita.

Sa dinami-dami nan pagkakaibigan sa buong mundo. Bakit satin pa ung nagkaganito?
Sana hindi ka maligaw dito. Ayokong makita mo 'to.
Sana.

Let's meet again, someday. In the afterlife perhaps?
And by then, for eternity, I hope we'll be friends again.

The Butterfly Project Part II

I didn't kill the butterflies. I saved them. I cut on the other arm in order to save them.

Wag kang Iyakin.

Was I wrong, those days when I blamed myself?
I lost my place of refuge.
I gave up, thinking tomorrow wouldn’t come,
And I wrote my final letter.

When I looked up that day, a gentle rain was falling.
They seemed just like tears you cried for me.
I didn't notice that just by living, I become your happiness.
Thank you for telling me that.
I understand now. I knew pain and I knew great kindness
If I believe in myself and walk on, I can get away from the past.
I know my future depends on myself.

If there is so much meaning to just living then I can do it.
I won't lose tomorrow.

Someday I'll smile and tell you.. "I've realized that it's important to be alive.."

Ipapaalala ko sa'yo.

Nalimot mo na ba
Nang minsan kong ulit-uliting mahal pa rin kita
Lagi na lang ganyan
Sa tuwing kailangan mong muli ay saka lang lalapitan
Ilang ulit na kayang nagmumukhang tanga sayo at naiwang nag-iisa
Parang kahapon lang
Sinasabay na naman ang luha sa buhos ng ulan

Mag aabang ako
Malunod ang mundo

Bakit ba anong kulit at pilit kong binabalik ang alaala mo

Hiyang sa panahon
Kahit na isang saglit ay titigil ang oras at sandali
At limutin ang ngayon maibalik lang ang kahapon


Pagbibigyan kaya o maririnig ko lang sayo na
Wag na lang saka na lang
Wala nang dahilan lalayo na lang ako ng hindi na masaktan

Magtitiis ako
Ulila sayo

Bakit ba anong kulit at pilit kong binabalik ang alaala mo

Hiyang sa panahon
Kahit na isang saglit ay titigil ang oras at sandali
At limutin ang ngayon maibalik lang ang kahapon


Kahit na sa alaala hindi ka na makakasama maghihintay ako sa pagkakataon
Paano pa ang iyong halik at pilit kong ibabalik ang alaala mo

Hiyang sa panahon
Kahit na isang saglit ay titigil ang oras at sandali

At limutin ang ngayon maibalik lang ang kahapon

Ipapaalala ko. Ipapaalala ko sa'yo.

Door [denpa teki na kanojo OVA 2 ending theme] with english subtitle

I really really really love this song. ♥♥♥

The Butterfly Project

Ang tagal ko nan hindi ginagawa 'to. Pero para sakin, nakatulong talaga 'to nan malaki para maiwasan kong magsugat. hmm.

Nitong mga nakaraang araw puro pagsusugat ang nasa utak ko. Siguro dahil 76 days na akong hindi nagsusugat. Medyo nahihirapan na din akong magpigil. And the more I think about it, the more I wanted to take a blade and cut. I guess I just have to let it out. I FUCKIN WANT TO CUUUUUUUUUUT~! jeeez. Ang hirap pag aralan nan tinatawag nilang self-control >.<

I need a coping mechanism other than cutting.

Guess I'll have to try this again.

THE RULES ARE:
1. When you feel like you want to cut, take a marker, pen or sharpies, and draw a butterfly on your arm or hand.

2. Name a butterfly after a loved one or someone that really wants you to get better.

3. You must let the butterfly fade naturally. NO scrubbing it off.

4. If you cut before the butterfly is gone, you've killed it. If you don't cut it lives.

5. If you have more than one butterfly, cutting kills all of them.

6. Another person may draw them on you. These butterflies are extra special. Take good care of them.

7. Even if you don't cut, feel free to draw a butterfly anyways, to show your support. If you do this, name it after someone you know that cuts or is suffering right now, and tell them. It could help.

74th DAY

Minsan napag-usapan namin ung tungkol sa pagsusugat ko. Bakit daw ndi ko itigil ang magsugat. Sabi ko, ndi ko kaya. Marami ang nagtatanong. Sa mga forums, support groups. Ano ba ang nagagawa ng pagsusugat sa amin? sa akin? Medyo mahirap intindihin kung wala ka sa kalagayan ko.

Ang pagsusugat o cutting (a kind of self-harm) ay delikado. Kahit sabihin pang ndi mo intensyong magpakamatay kundi magsugat lan, kapag hindi ka maingat, maari kang matigok sa isang iglap. Masakit ang magsugat. Isipin mo na lang ang isang blade o kahit anong matulis na bagay ang pumupunit sa laman mo, sa balat mo, natural masakit talaga un.

Pero para sakin. Para sa karamihan sa amin na gumagawa neto, nakakagaan nan pakiramdam ang pagsusugat. Kapag nasa "depressive state" ka, narerelieve neto ang sobrang kalungkutan. Kapag pakiramdam ko mawawala na ako sa katinuan dala nan sobrang kalungkutan, cutting makes me sane. It keeps me alive. It helps me feel I'm still living.

The hurt.
The blood.
The scar.

They're all signs of my existence.

C: Ako ang mas nasasaktan pag sinasaktan mo ang sarili mo. Mangako kang hinding-hindi ka na magsusugat.
L: Hindi ko kayang mangakong hindi ko na magagawa un. Pero kaya kong ipangakong pipigilan kong magsugat. At kung magsugat man ako, sasabihin ko sa'yo. Hindi ko pa kayang tigilan 'to. Panu kung ito na lang ang makakapgpatino sa akin?
C: Panu kung ako ang makapagpatino sa'yo?
-- edited conversation


Hinihiling ko dati na makatagpo ako nan taong makakapagpatigil sakin sa adiksyon kong ito. Ang dami ko nan nakilala. Na sa umpisa akala ko sila na. pero sa bandang huli, sila pala talaga ung mga dahilan kung bakit "mas" nagsusugat ako.

Ngayon, sigurado ako, natagpuan ko na yung taong un.
I'll try not to cut anymore, because you are worth the try.

Print Screen

At dahil takot ako sa mga phishing chorvaness kia eto print screen na lan. Mas maigi nan mag ingat kesa ma-hack ang account :DD

Halata naman. I'm such a worrier. Kung hindi ba naman, e di sana ndi na ko magtetake nan quiz na 'to. hehe.