'i am going through my previous posts when I've found this one.
http://blackraven27.blog.friendster.com/2007/06/wake-up-stop-dreamin/#comments
'umaakma ito ngayon sa nararamdaman ko. sa ika-nth time, i am again pleasing everybody without me pleasing myself instead. dahil muli, nais kong tanggapin nila ako sa mundo nila. bago lang ako sa mundong iyon. kumbaga, 'dayo'. at dahil kailangan kong manatili sa mundong iyon, kailangan kong makibagay. pero walang nangyayari. kahit anong gawin ko, hindi ako makasabay. i am left-out. i am ignored. i am alone.
at nasasaktan ako. ang tinutukoy ko... group ko sa duty. sa sobrang depression ko, hindi na ako nakakapasok sa duty. (at sa kauna-unahang pagkakataon sa buhat estudyante ko, na-refer ako sa guidance T.T) ewan ko. masakit sa pakiramdam na sa isang grupo ikaw lang iyong naiiba. ikaw lang iyong nag-iisa. ikaw lang iyong outcast.
hindi siguro nila napapansin iyon. madalas tahimik lang kasi ako. siguro kasalanan ko din dahil hindi rin ako marunong makibagay. o siguro pakiramdam ko lang lahat nang ito. walang katotohanan. pinaglalaruan lang ako ng damdamin ko.
pero hindi ko maisantabi. nasasaktan talaga ako.
sa comments ni elaine, ngayon ko lang napansin iyong mga salitang iyon. TANGGAP KA O HINDI, YOU ARE STILL A PART OF IT. tama siya hindi ba?
Friday, November 28, 2008
'holding hands with sadness.
“Pakawalan mo yung mga bagay na nakakasakit sayo kahit na pinasasaya ka nito. Wag mong hintayin yung araw na sakit na lang ang nararamdaman mo at iniwan ka na ng kasiyahan mo”
~ pinost yan ng isang friend ko dito sa FS. hindi ko dapat inopen un kasi naka-adress lang un sa mga kaibigan niya. pero dahil naka-post sa bulletin, naisip kong siguro may karapatan din akong buksan iyon. o ang kahit sino dahil kung wala malamang nag-PM na lang siya di ba? ehe. aun.
puro "words of wisdom" ung laman ng post. madami un. pero sa lahat, ito ang nakakuha ng atensyon ko. hindi ko alam pero sa sandaling mabasa ko 'to, nagbalik lahat sa ala-ala ko lahat ng mga pinagdaanan ko NOON.
alipin din ako ng kalungkutan noon. kalungkutang ayaw na akong lubayan. na tila ba nakahanap siya ng kanlungan sa puso ko. tama siya, kung sino man ang nagsabi nun. paano ka nga naman magiging masaya kung buong puso mong hinahawakan sa iyong mga kamay ang kalungkutan mo? paano ka niya iiwan kung ikaw mismo ayaw mo siyang pakawalan? ngayon ko lang naintindihan iyon. ngayon ko lang naunawaan.
at nagpapasalamat akong bago pa ako tuluyang lamunin ng kalungkutan ko, nagawa ko itong pakawalan. nagawa ko itong palayain. at sa kauna-unahang pagkakataon, nagawa kong yakapin ang kasiyahan.
kasiyahang sa pananaw ko ay panandalian lamang.
..muli na naman siyang bumalik sa akin. ayoko na sa totoo lang. gaya ng nauna ko nang nasabi, muli na naman akong naglalakad ng paatras. kailangan ko nang sumulong, pero hindi ko maihakbang ang mga paa ko patungo sa kinabukasan ko. tuwina'y bumabalik ako sa pinanggalingan ko. at tuwing nakakabalik ako, muli niya akong lulunurin. muling sasakalin.
kasalanan kong muli ito. wala namang ibang dapat sisihin e. pero sa ngayon hindi ko pa siya magawang pakawalan. at natatakot ako. natatakot akong muling bulagin ng kalungkutan ko. pero wala akong magawa. hawak niya ako. hawak ko siya. at hindi ko magawang bumitaw. hindi ko magawa...
~ pinost yan ng isang friend ko dito sa FS. hindi ko dapat inopen un kasi naka-adress lang un sa mga kaibigan niya. pero dahil naka-post sa bulletin, naisip kong siguro may karapatan din akong buksan iyon. o ang kahit sino dahil kung wala malamang nag-PM na lang siya di ba? ehe. aun.
puro "words of wisdom" ung laman ng post. madami un. pero sa lahat, ito ang nakakuha ng atensyon ko. hindi ko alam pero sa sandaling mabasa ko 'to, nagbalik lahat sa ala-ala ko lahat ng mga pinagdaanan ko NOON.
alipin din ako ng kalungkutan noon. kalungkutang ayaw na akong lubayan. na tila ba nakahanap siya ng kanlungan sa puso ko. tama siya, kung sino man ang nagsabi nun. paano ka nga naman magiging masaya kung buong puso mong hinahawakan sa iyong mga kamay ang kalungkutan mo? paano ka niya iiwan kung ikaw mismo ayaw mo siyang pakawalan? ngayon ko lang naintindihan iyon. ngayon ko lang naunawaan.
at nagpapasalamat akong bago pa ako tuluyang lamunin ng kalungkutan ko, nagawa ko itong pakawalan. nagawa ko itong palayain. at sa kauna-unahang pagkakataon, nagawa kong yakapin ang kasiyahan.
kasiyahang sa pananaw ko ay panandalian lamang.
..muli na naman siyang bumalik sa akin. ayoko na sa totoo lang. gaya ng nauna ko nang nasabi, muli na naman akong naglalakad ng paatras. kailangan ko nang sumulong, pero hindi ko maihakbang ang mga paa ko patungo sa kinabukasan ko. tuwina'y bumabalik ako sa pinanggalingan ko. at tuwing nakakabalik ako, muli niya akong lulunurin. muling sasakalin.
kasalanan kong muli ito. wala namang ibang dapat sisihin e. pero sa ngayon hindi ko pa siya magawang pakawalan. at natatakot ako. natatakot akong muling bulagin ng kalungkutan ko. pero wala akong magawa. hawak niya ako. hawak ko siya. at hindi ko magawang bumitaw. hindi ko magawa...
Monday, November 17, 2008
i overslept... and that isn't so good, is it? to think today is supposed to be my duty. a 2-hour ride from home. i should be waking up 3am and leave at 5 but i woke up quarter before 5 instead. my sense of responsibilty is gone long before i gain it. and it sucks. i'm out of line again. i am moving backwards. because i am too lazy to move forwards. *sigh* i'm stuck.
Friday, August 29, 2008
"will we see you... around?" - Lois Lane
August 19, 2008. duty ko nung araw na iyon. 3-11. pinaka-ayokong shift sa lahat. i mean ayoko rin pala ng 7-3. 11-7 lang ang gusto ko. haiz. special area kami nung gabing iyon. Delivery Room. kailangan eh. malapit na rin kasi ang midwifery board. kailangang mangumpleto ng delivery cases. sa totoo lang, sa halos dalawang taon ko ng pagdu-duty, ngayon lang ako na-assign sa DR. at kung papalarin, first time kong tatapak sa loob mismo ng DR at makapag-observe ng delivery. ako na nga lang yata ang nag-iisang wala pang "delivery" experience. paano naman kasi, kung nagkataong sa district hospitals kami at may nanganak, kung hindi ko dala ang scrub suit ko, lagi namang huling bilang ang nabubunot ko. bunutan kasi kung sino ang papasok para kumuha ng case at mag-assist sa panganganak.
nang gabing iyon, excited ako. syempre makakapanood na ako ng panganganak. hindi nga lang makakakuha ng case kasi pan-walo pa ako, eh hindi naman ganun karami ang nanganganak. masuwerte na kung may 3 sa buong shift namin. tama, swertihan lang iyan. pero masaya pa rin ako. it would be a very good first-time experience. nakakatuwa. at nangyari nga. while staring at the whining woman, who unluckily was a 17 y/o girl at iniwan ng nakabuntis sa kaniya. too bad. oh, well. that's life 'ika nga. hayun. naisip ko, ganun pala ang manganak. mahirap. i thought everybody was just exaggerating when they said mahirap ang manganak. but seeing it with my own eyes, i couldn't doubt a bit. that was a very thrilling, exciting first-time experience. masaya ako. sobra. first time.
but happiness is short-lived. i remember when i was in high school, kapag sobrang saya naming magbabarkada we always say na, "wag tayong masyadong masaya, baka mamaya sobrang lungkot na ang kasunod niyan..." hindi ko maintindihan kung bakit ganun, pero ilang beses ko nang napatunayan iyan. ilang beses na. hindi na mabilang. one minute you're happy, then suddenly you're sad. kaya naisip ko, mahirap din palang maging masaya. pero mapipigilan ba iyon? kung hindi ka magiging masaya nang hindi mo maranasan ang lungkot, do you think that would still be enough? malungkot pa rin iyon di ba?
nung makauwi ako that time, excited ako. i can't wait to tell my mom and dad my first-time delivery experience. pero pagdating ko sa bahay, nakita kong inaasikaso nila si moja. iyong pet dog namin. oh, how we love him! well, for some, a dog is just a dog. pero sa amin, he is somewhat a member of our family. yeah, we got too emotionally attached to him. may sakit si moja. nung mga unang araw, we thought it was just a simple "lagnat" na nakukuha sa paracetamol at nung binili ni papa na gamot para sa aso. pero nung gabing iyon, parang bigla na lang lumala ng sobra. nagsusuka siya taz hirap na hirap siyang umubo. we wanted to take him to the vet, pero gabing-gabi na iyon. taz umuulan pa ng malakas. so we decided na kinaumagahan na lang siya dalhin. bago ako matulog nang gabing iyon, niyakap ko siya, i asked him to hold on 'til tomorrow dahil dadalhin namin siya savet kinabukasan. but i know, deep inside, that would be the last time na mayayakap ko siya. haiz. it was 4 am when he finally let go. well, aaminin ko, umiyak ako. iniyakan ko ang kauna-unahang alagang pinahalagahan namin. for me, it wasn't just losing a pet. it wasn't just losing a dog. it's losing a family. and it hurts like hell. wala man lang kaming nagawa para sa kaniya. but i think, it's better this way. siguro naman happy siya ngayon wherever he is. *sigh*
really happiness is short-lived. if i wasn't assigned sa DR that time. if i didn't have my first-time experience that made me really happy, would he still be alive? i don't understand why i feel really down and lonely that i feel like crying over a dead dog. but you see, i told you he's not just any dog. not just any pet either. he's a part of my family. he is dear. and i love him. i'll always do.
nang gabing iyon, excited ako. syempre makakapanood na ako ng panganganak. hindi nga lang makakakuha ng case kasi pan-walo pa ako, eh hindi naman ganun karami ang nanganganak. masuwerte na kung may 3 sa buong shift namin. tama, swertihan lang iyan. pero masaya pa rin ako. it would be a very good first-time experience. nakakatuwa. at nangyari nga. while staring at the whining woman, who unluckily was a 17 y/o girl at iniwan ng nakabuntis sa kaniya. too bad. oh, well. that's life 'ika nga. hayun. naisip ko, ganun pala ang manganak. mahirap. i thought everybody was just exaggerating when they said mahirap ang manganak. but seeing it with my own eyes, i couldn't doubt a bit. that was a very thrilling, exciting first-time experience. masaya ako. sobra. first time.
but happiness is short-lived. i remember when i was in high school, kapag sobrang saya naming magbabarkada we always say na, "wag tayong masyadong masaya, baka mamaya sobrang lungkot na ang kasunod niyan..." hindi ko maintindihan kung bakit ganun, pero ilang beses ko nang napatunayan iyan. ilang beses na. hindi na mabilang. one minute you're happy, then suddenly you're sad. kaya naisip ko, mahirap din palang maging masaya. pero mapipigilan ba iyon? kung hindi ka magiging masaya nang hindi mo maranasan ang lungkot, do you think that would still be enough? malungkot pa rin iyon di ba?
nung makauwi ako that time, excited ako. i can't wait to tell my mom and dad my first-time delivery experience. pero pagdating ko sa bahay, nakita kong inaasikaso nila si moja. iyong pet dog namin. oh, how we love him! well, for some, a dog is just a dog. pero sa amin, he is somewhat a member of our family. yeah, we got too emotionally attached to him. may sakit si moja. nung mga unang araw, we thought it was just a simple "lagnat" na nakukuha sa paracetamol at nung binili ni papa na gamot para sa aso. pero nung gabing iyon, parang bigla na lang lumala ng sobra. nagsusuka siya taz hirap na hirap siyang umubo. we wanted to take him to the vet, pero gabing-gabi na iyon. taz umuulan pa ng malakas. so we decided na kinaumagahan na lang siya dalhin. bago ako matulog nang gabing iyon, niyakap ko siya, i asked him to hold on 'til tomorrow dahil dadalhin namin siya savet kinabukasan. but i know, deep inside, that would be the last time na mayayakap ko siya. haiz. it was 4 am when he finally let go. well, aaminin ko, umiyak ako. iniyakan ko ang kauna-unahang alagang pinahalagahan namin. for me, it wasn't just losing a pet. it wasn't just losing a dog. it's losing a family. and it hurts like hell. wala man lang kaming nagawa para sa kaniya. but i think, it's better this way. siguro naman happy siya ngayon wherever he is. *sigh*
really happiness is short-lived. if i wasn't assigned sa DR that time. if i didn't have my first-time experience that made me really happy, would he still be alive? i don't understand why i feel really down and lonely that i feel like crying over a dead dog. but you see, i told you he's not just any dog. not just any pet either. he's a part of my family. he is dear. and i love him. i'll always do.
Friday, August 8, 2008
euphoria
ui, kumusta? ang tagal na rin pala ano? hmm. heto na naman kasi ako. magpapaka-senti. magbubuhos ng sama ng loob. hehe. actually, hindi naman ganun ka-sama. medyo lang. haiz.
hayun. nag-level up na kasi ako. sa wakas. at dahil level up (hindi sa on line games ha? ;p) kailangan ire-shuffle yung sections namin. kaya ibig sabihin iba na ulit mga klasmeyts ko ngayon. okay naman sila. kahit paano nakakasundo ko na rin sila. hindi nga lang katulad nung dating section namin na talagang lahat kami magbabarkada, magkakasundo. yung ngayon kasi hati sa grupo-grupo. hindi naman maiiwasan un, alam ko. lalo na ung talagang mga close sa isa't isa. kahit naman ako nabibilang din sa isang grupo. pero iba pa rin talaga ung dati. walang katulad pa rin ang samahan namin noon.
ngayon, dahil re-shuffled ang sections, natural pati mga groupings sa duty nag-iba rin. may isa pa rin naman akong ka-group sa duty noon na hanggang ngayon ka-group ko pa rin. pero ganun pa rin. iba. nakakapanibago. wala akong masabing masama sa mga ka-group ko ngayon. mababait din naman sila. madaling kausap. masaya. pero may mga pagkakataon na pakiramdam ko naa-out of place ako. kaya ko rin naman makipagsabayan sa kanila, kaya lang... may ganung effect talaga. (ano daw?)
ngayon ko lang naramdaman ulit ito. ang pag-iisa. *sigh*
i just realized now, i am not so used to being alone anymore.
sana hindi ko na lang naranasan ang magkaroon ng kasama. okay na sana ako sa pag-iisa, kaso, hindi ko kayang ilayo ang sarili ko sa mga TOTOONG KAIBIGAN na handang tumanggap sa kung ano ako. pero heto na naman ako. nakakainis!
hayun. nag-level up na kasi ako. sa wakas. at dahil level up (hindi sa on line games ha? ;p) kailangan ire-shuffle yung sections namin. kaya ibig sabihin iba na ulit mga klasmeyts ko ngayon. okay naman sila. kahit paano nakakasundo ko na rin sila. hindi nga lang katulad nung dating section namin na talagang lahat kami magbabarkada, magkakasundo. yung ngayon kasi hati sa grupo-grupo. hindi naman maiiwasan un, alam ko. lalo na ung talagang mga close sa isa't isa. kahit naman ako nabibilang din sa isang grupo. pero iba pa rin talaga ung dati. walang katulad pa rin ang samahan namin noon.
ngayon, dahil re-shuffled ang sections, natural pati mga groupings sa duty nag-iba rin. may isa pa rin naman akong ka-group sa duty noon na hanggang ngayon ka-group ko pa rin. pero ganun pa rin. iba. nakakapanibago. wala akong masabing masama sa mga ka-group ko ngayon. mababait din naman sila. madaling kausap. masaya. pero may mga pagkakataon na pakiramdam ko naa-out of place ako. kaya ko rin naman makipagsabayan sa kanila, kaya lang... may ganung effect talaga. (ano daw?)
ngayon ko lang naramdaman ulit ito. ang pag-iisa. *sigh*
i just realized now, i am not so used to being alone anymore.
sana hindi ko na lang naranasan ang magkaroon ng kasama. okay na sana ako sa pag-iisa, kaso, hindi ko kayang ilayo ang sarili ko sa mga TOTOONG KAIBIGAN na handang tumanggap sa kung ano ako. pero heto na naman ako. nakakainis!
Subscribe to:
Comments (Atom)