February 25

I READ THAT. do you really need to be alone that much?

Sagot sa Isang Pagkakaibigan

Nabasa ko ung sulat mo.

Hindi ko kailanman naisip kung ganu kabigat para sa'yo ung pangalang un.

O sa dahilan ng paglayo mo.

Kahit kelan hindi sumagi lahat sa isipan ko un.

Dahil ang alam ko, isa man ako sa mga naging bahagi ng pangalang yun, kung ano ka man ngayon, bahagi pa rin ako dun.

Kaya kahit kalimutan mo man, ibasura mo man, o sunugin mo man ang pagkataong nakapaloob sa pangalang un, hindi ako kasama sa mga mawawala.

Dahil ang akala ko, ginawa mo na akong bahagi ng ngayon mo. At magiging bahagi pa ng bukas mo.

Masakit isipin na.. hanggang sa nakaraan lang pala ang parte ko.

Oo. Sasabihin mo, "Hindi totoo yang naging konklusyon mo."

Baka sabihin mo "hindi ka lang naging bahagi ng nakaraan ko. Ayaw ko lang ibasura dahil dun sa bahaging un tayo mas naging tunay na magkaibigan. At ayakong kalimutan un"

Pero pwede pa din naman tayong gumawa ulit ng panibagong pagkakaibigan.

Pwede pa tayong gumawa ulit ng mga panibagong ala-ala.

Pwede pa nating pantayan ung mga nangyari noon. O higitan pa.

Pero ung ngayon natin, imbes na pantayan o higitan, lalong lumabo.

Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa utak ko.

Ayoko.

Ayokong mawala ka.

Pero ayoko din namang maging hadlang sa hinahangad mong pagbabago para sa sarili mo.

Sa totoo lang, natuwa akong malamang malakas na yung determinasyon mong kalimutan ang mga bagay na dapat kalimutan at subukang magbago. Natutuwa akong kahit paano, naibahagi mo yun.

Gusto ko din namang makita yung "Jess" na masaya, na walang inaalalang mga bagay-bagay na makakasama sa pakiramdam mo, o ung hindi "control freak" at higit sa lahat, ung Jess na kayang ibahagi ang nararamdaman niya tulad nan dati. Kahit konting pagbabahagi lang. Kahit pahapyaw lang.

Ang layo na nang inabot neto. Gayong sagot ko lang naman ang hinihingi mo.

Kung itutuloy ba natin ang pagkakaibigang ito, may magbabago ba?

Hindi pa rin kita makakausap tulad ng pag-uusap natin noon.

Nagbago rin ako. Mas naging reserved. Mas naging makasarili at mas naging malihim.

Sa ganitong paraan ko lan magagawang makipag-usap sa'yo.

Hidi pa rin kita magagawang kausapin. Hindi pa rin kita makukumusta, o matutulungan sa mga bagay na bumabagabag sa'yo.

Hanggang silip lang din ako sa facebook account mo. Nagbabakasakaling may malaman tungkol sa kalagayan mo.

Kahit sa text, minsan lang din ako sasagot.

Ito lang siguro ang magagawa ko. Ang maging hangin para sa'yo. Na kahit bihira man tayo mag-usap, mararamdaman mo pa din naman ako. Naghahangad na kahit konti lang, maging dahilan ako ng patuloy mong paghinga.

Gusto kong subukan mong muling ibasura si Ein.

At susubukan kong kalimutan na din siya.

Simula ngayon, burado na siya sa buhay ko.

Sana magawa mo ring burahin na siya sa buhay mo.

___________________________________

I lost two friends today.

I left them. They probably won't care.
But I do. And I feel bad about it.
But it's for the best.


I guess.
I hope.

Eternity

Sabi ko, kahit iwan mo pa ako, andito pa rin ako para sa'yo. Hindi pa rin kita iiwan. Pero kita mo naman. Hindi ko pala matutupad un. Hanggang salita lang pala ako.

Hindi ko alam kung karapat-dapat akong intindihin mo. Alam ko naman na hindi mo hininging manatili ako sa tabi mo. Malamang sabihin mo lan "Hindi ka obligadong manatili dito. You can leave whenever you want. I won't care.."

Right. That's what you probably said.
Siguro kahit ngayong iniwan na kita, babalewalain mo lang din siguro yun. Parang wala lan. Baka nga hindi mo pa namalayan na wala na pala ako sa buhay mo.

You'll just probably shrug it off.

But I'm hurting.
Nasasaktan akong nakikita kita pero hindi mo ako kinakausap.

"Bakit kita kakausapin kung ikaw mismo ang hindi kumakausap sa'kin?"
Tama. Yan din siguro ang isasagot mo sakin. Na kahit kelan hindi naman ako nag-initiate na kausapin ka. Na kumustahin ka. Na tanungin ka man lang kung buhay ka pa. O baka nagpatiwakal ka na.

Kasalanan ko.
Pero sabi mo nga, hindi ko dapat sinisisi ang sarili ko sa mga bagay na nanyayari sa'yo.
Dahil kung ano man ang nangyayari sa'yo, sa'yo lang un. Wala akong kinalaman dun.

Pero un ang masakit ehh. Ung sarilinin mo lang lahat. Pakiramdam ko nung araw na sinabi mo yun, kahit kelan ndi ako naging parte nan buhay mo. Ang sakit sa pakiramdam. Sobra.

Naalala ko noon, madali lang naman sa'yo ang mag-open up sa akin. Ganun din ako sa'yo. Madalas tayong mag-usap. madalas nating pag usapan ang mga bagay-bagay. Pero noon yun. Sabi nga nan marami, lahat ng bagay, nagbabago.

Pero sana hindi ka nagbago.
Sana hindi ako nagbago.

Gustong-gusto kitang kausap. Hindi mo lang alam. Hindi ko lang masabi. You know I was never good with conversations. Or did you even know? Kaya madalas, nahihiya akopng kausapin ka. Pero.. ganito ako ehh.

Ngayon. Nagpasya na ako. Na kalimutan ang lahat. Na iwan ka. Na tanggapin na wala ka na. Kahit masakit.

Hindi mo man magustuhan, pero gusto ko pa ring humingi nan pasensya. Siguro hindi ko na rin kaya. Sorry sa lahat nan pagkukulang bilang kaibigan. Sa pagiging makasarili. At sa hindi pagtupad sa mga sinabi ko. Patawad.

Sabi ko dati, mawala man lahat nan kaibigan ko, ikaw lang yung hinding-hindi ko hahayaang mawala sakin. But.. clearly.. I failed.

Pagsisisihan ko 'to. Sigurado ako. Pero, tapos na. Tinapos ko na. Mahal pa din kita, Ein. Mahal na mahal pa din kita.

Sa dinami-dami nan pagkakaibigan sa buong mundo. Bakit satin pa ung nagkaganito?
Sana hindi ka maligaw dito. Ayokong makita mo 'to.
Sana.

Let's meet again, someday. In the afterlife perhaps?
And by then, for eternity, I hope we'll be friends again.

The Butterfly Project Part II

I didn't kill the butterflies. I saved them. I cut on the other arm in order to save them.

Wag kang Iyakin.

Was I wrong, those days when I blamed myself?
I lost my place of refuge.
I gave up, thinking tomorrow wouldn’t come,
And I wrote my final letter.

When I looked up that day, a gentle rain was falling.
They seemed just like tears you cried for me.
I didn't notice that just by living, I become your happiness.
Thank you for telling me that.
I understand now. I knew pain and I knew great kindness
If I believe in myself and walk on, I can get away from the past.
I know my future depends on myself.

If there is so much meaning to just living then I can do it.
I won't lose tomorrow.

Someday I'll smile and tell you.. "I've realized that it's important to be alive.."

Ipapaalala ko sa'yo.

Nalimot mo na ba
Nang minsan kong ulit-uliting mahal pa rin kita
Lagi na lang ganyan
Sa tuwing kailangan mong muli ay saka lang lalapitan
Ilang ulit na kayang nagmumukhang tanga sayo at naiwang nag-iisa
Parang kahapon lang
Sinasabay na naman ang luha sa buhos ng ulan

Mag aabang ako
Malunod ang mundo

Bakit ba anong kulit at pilit kong binabalik ang alaala mo

Hiyang sa panahon
Kahit na isang saglit ay titigil ang oras at sandali
At limutin ang ngayon maibalik lang ang kahapon


Pagbibigyan kaya o maririnig ko lang sayo na
Wag na lang saka na lang
Wala nang dahilan lalayo na lang ako ng hindi na masaktan

Magtitiis ako
Ulila sayo

Bakit ba anong kulit at pilit kong binabalik ang alaala mo

Hiyang sa panahon
Kahit na isang saglit ay titigil ang oras at sandali
At limutin ang ngayon maibalik lang ang kahapon


Kahit na sa alaala hindi ka na makakasama maghihintay ako sa pagkakataon
Paano pa ang iyong halik at pilit kong ibabalik ang alaala mo

Hiyang sa panahon
Kahit na isang saglit ay titigil ang oras at sandali

At limutin ang ngayon maibalik lang ang kahapon

Ipapaalala ko. Ipapaalala ko sa'yo.