I self-harm.
I am a step closer to being anorexic.
I am antisocial.
I've been having a lot of suicidal thoughts.
I am suicidal.
I need to end all of this now.
I hope I get the courage to do it.
I hope.
_____________
Please. do not forget me.
See.. mom, dad.. these cuts are for you. these blood, I shed for you.. because that’s how much I love you.
Sana may kanya-kanyang "strategy guide book/list" ang bawat tao kun paano patatakbuhin ang buhay. Para pag na-i-stuck ka na sa isang bagay, alam mo kung ano ang dapat gawin. kung anong desisyon ang pipiliin. At kung magkamali man, pwede mong palitan at kapag hindi ka sigurado sa pipiliin mo, may hint din. May reset pag sobrang madami ka nan pagkakamali, may pause pag medyo pagod ka na, may options kun anong gusto mong background, music, kung easy ba, normal o hard. At minsan pa, may multiple routes. Kung gusto mo nan ibang ending, pwede mong laruin ulit at gawin ang mga bagay na gusto mong gawin ngunit hindi mo nagawa sa una nan sa ganun may iba namang konklusyon.
Sana kung hindi man maging isang tulad nan laro ang buhay, kahit maging isang libro na lang ito. Un bang hawak mo ang papel at lapis, o kung hitech ka, sa laptop ka magsulat. Ikaw ang gagawa nan sarili mong kwento. Mula sa oras na natuto ka nan magsulat at magbasa hanggang sa kung kailan mo nanaising wakasan ang sarili mong kwento. Pwede mong isulat lahat nan pakiramdam na gusto mong maramdaman. Mga bagay na gusto mong makuha, mga taong gusto mong makasama. Lahat kontrolado mo. lahat nan masamang makakasira sa kwento mo, burado.
Pero paano..
Kung totoong isang laro o pahina nan isang libro ang buhay natin.. paano kung nalimutan mong mag-save? paano kung nawalan nan kuryente? o Nabasa o nagkapunit-punit ang papel mo? Paano? Paano mo maililigtas ang sarili mo? Ang mga importanteng bagay na nakapaloob sa kwento mo? Ang mga taong nakibahagi sa laro mo?
Hindi ko alam kung anong nanaisin kong maramdaman nitong mga nakaraan. Oo, madalas pa din akong inaatake nan "emotional disorder" ko.. Hindi ko na din mabilang kung ilang beses akong nagsugat sa loob lang nan isang araw, nan isang linggo, nan isang buwan.
Pero..
mas madalas ung pakiramdam na "masaya" ako. Na hindi ko alam kung karapat-dapat ko bang maramdaman ito. Nagui-guilty ako. Hindi ko alam kung bakit. Pero tuwing nakakaramdam ako nan kahit konting kasiyahan, nalulungkot akong hindi ko man lang maibahagi ito sa mga taong gustong-gusto kong bahagian.
Alam kong hindi ko dapat maramdaman ung "guilt" na kaakibat nan masayng pakiramdam na iyon. Sabi nga nila"lahat may karapatang lumigaya.."bakit ko ipagkakait sa sarili ko ang karapatan kong iyon, hindi ba?
PAKIRAMDAM KO,
HABANG NAGIGING MASAYA AKO,
MAS LALO KANG NAPAPALAYO SA'KIN.
No matter how far we are separated
I hope that this singing voice reaches you
On the nights the tears don’t stop
I want to become the moon that shines on your window.