shit...

i never thought im gonna be like this again...i thought misery had left me already...i thought i have found home...but i was just been halfway through it...all those things i felt when i was with him...the happiness,security,love,,,it was all just pure imagination...it was all just a fantasy created by my mind...and now im left to where it had all started...alone...and weeping...misery has found me again...and will forever live inside me...can somebody save me?

[quizilla]

'Life is a big hell hole with death as the final release.

Suffering is a way of living and sleep is a temporary killer.

You can't know peace until you've been hurt...'

adapted......

"ill never be here

have you seen what i am?

have you seen this pain?

i dont see color

i dont see my happiness

i see my decadence

i see my end

the world's end

the mirror dont show me the truth

i see a lie falling

mountains over me

i cant stay

listen

listen the sound of death.

it's my voice!!

my under pressure of life

blood in my eyes

my heart in my hands

stop. im falling.

take the heart in my hands,

and take it to the fire..."

"sometimes i wanna die to be free from all these pain

to fly away from here

distant of all this darkness

free from this pression in my heart..."

bus stop...

sa bus stop...dito'y lagi nang naghihintay...naghihintay na muling masilayan ang kanyang maamong mukha...matitigan ang kanyang mga matang 'sing dilim ng gabi ngunit lagi na'y tila nagbabadyang tutulo ang bawat patak ng luha ng kalungkutan...

 

 

5minuto...15minuto...30minuto...1ng oras...2ng oras...ako'y naiinip na, ngunit lahat titiisin makita lamang siya...0o, ganyan xa kahalaga...hindi ko alam kung paano ngyari ngunit sa araw-araw na paglagi ko sa bus stop tuwing sasapit ang uwian...at sa araw-araw na pagmamasid sa kanyanh maamong mukha at pagtitig sa kanyang matang kay lungkot...hindi ko namalayan...puso ko'y nabihag na niya...natigil ang aking pagmumuni-muni nang bumuhos ang malakas na ulan...dali-dali kong binuksan ang kapirasong telang aking pananggalang sa nagngangalit na kalikasan...

 

 

ilang sandali pa'y nasilayan ko na ang maamong mukhang aking inaasam-asam na muling makita...ang tuwang aking naramdaman pagkakita sa kanya ay napalitan ng awa sa nakitang kaayusan nya...damit nya'y basang-basa,dala nyang gamit ay halos sira na, sa buhok nya'y tumutulo pa ang patak ng tubig-ulan...napansin ko ring nanginginig na xa sa lamig...may mainit na haplos akong naramdaman sa aking puso...kaya naman,walang pagaalinlangan xa'y aking nilapitan...inalok ng jaket na sa aking kasiyahan ay walang pgdadalawang-isip din nyang tinanggap...sa aking kagalakan,un na ang naging simula ng aming di matatawarang pagkakaibigan...<kahit sa kaibuturan ng aking puso'y higit pa xa sa isang kaibigan...>

 

 

ilang buwan na rin ang matuling lumipas mula nang mangyari ang insidenteng un...na khit sa konting paraan ay maituturing kong xa ring ngpbgo ng aking buhay...sa bawat araw na nagdaraan sa pagitan namin ay lalong tumitibay ang aming samahan bilang magkaibigan...lalo ring sumisidhi ang pag-ibig na aking nararamdaman na lingid sa kanyang kaalaman...minsan ko na ring naisip na ipagtapat ang damdamin kong ito...maraming beses ko na ring binalak ngunit twina'y naghahari ang tkot at pag-aalinlangan...naisip ko...cguro nga'y mas mbuti na lang kung mananatili kami bilang magkaibigan...at sa mga araw na ksma ko xa...naiisip kong kay sarap mbuhay...

 

 

ngunit kakaiba ang araw na ito...at pati na rin ang ilang araw na lumipas...ilang linggo ko nang hindi nasisilayan ang kanyang maamong mukha...ni hndi ko rin nakakausap mging sa telepono man lang...at ngaun nga'y kinakabahan akong di mawari...para bang libo-libong daga ang naghahabulan sa aking dibdib...libo-libong karayom ang tumutusok sa aking puso......natigil ako sa pag-iisip nang marinig ko ang mga katok sa aking pintuan...tumalima ako upang buksan ang pinto at ako'y nagtaka nang kapirasong papel lang ang aking nabungaran...isang papel na ang laman ay aking pangalan at address na hindi pamilyar sa akin...dahil sa aking kuryusidad,pinuntahan ko ang address....

 

 

isang magandang bahay ang aking nadatnan...pumasok ako sa bakuran at napansin ko ang mga makukulay at naggagandahang mga bulaklak...ngunit kay lulungkot...maraming tao sa bakuran...nasip kong baka may pagtitipon kaya maraming tao...pero,..napadako ang aking tingin sa loob ng bahay...may mga ilaw..."ah,cguro may pagtitipon nga,at marahil ay naimbitahan lang ako"... pumasok ako para magtanong kung bakit ako naimbitahan gayong wala man lang ako kakilala alin man sa mga tao roon...pagpasok ko sa loob,..hindi pla isang masayang pagtitipon ang nagaganap kundi isang.......

 

 

dahan-dahan akong napalapit sa pinaka-sentro ng maluwag na salang iyon...hindi alintana ang cnasabi ng isang ginang na lumapit sa akin...kaba ang naghahari sa aking dibdib...nang ako'y ganap na makalapit...dahan-dahan...puno ng hapdi at sakit...ng kalungkutan...isip ko'y nagbalik...sa bus stop...kung saan unang nasilayan ang maamong mukhang bumihag sa aking kalooban...kasabay nun ay ang pagpatak ng luha mula sa aking mga mata...luhang nagsasabing...siya'y di na muling masisilayan pa...